الهی، هب لی کمال الانقطاع الیک ...

الهی، هب لی کمال الانقطاع الیک ...

من مانده ام و یک بغض بزرگ،

و دنیایی از آه و حسرت...

و تا آخر عمر...غصه

غصه ای از جنس بی لیاقتی خودم ...

درانصراف اجباری از حج عمره دانشجویی...

خیلی دلگیرم...

حوصله هیچ کس و هیچ کاری رو ندارم...

این بغض لعنتی شب و روز زندگی رو برام سخت کرده..

با این همه مشکلات..کم آوردم...

ولی باید گفت : حسبی الله

یادش بخیر...

یادش بخیر...

یاد بلبلی افتادم.خدابیامرز خیلی بچه ی خوبی بود...

تک بود...هم باهوش هم بامزه...خدا رحمتش کنه... ضربه مغزی شد... :(

این جوجه کوچولو هم خیلی شیطونه 

خوش بحالشون...دنیای خیلی قشنگی دارن..

چون

مثل آدما حرص و جوش نمی خورن..

مثل آدما آما مغرور نیستن..

مثل آدما دروغ نمیگن...

مثل آدما اینقد حرف نمیزنن نهایت حرفاشون تکرار دوتا کلمه ست.. جیک جیک

مثل آدما نیستن این همه درد داشته باشن..

درد تعلیق..

درد عزت برباد رفته.. 

درد گداپروری..

درد افراطی بودن.. 

درد بی سواد بودن.. 

و اما دردِ درد آقا....

هـــــــــــــــــــعی روزگار...

ولی اینجا مملکت امام زمانه..خودش حفظش میکنه...ان شاءالله

ما هستیم و تکلیف بزرگ امروز : 

 "اقتصاد و فرهنگ با عزم ملی و مدیریت جهادی"

یا فاطمه الزهرا

فروردین 93

قصه ی زندگی پیرزن هم تموم شد...

مرگ حقه؛

همه ما رفتنی هستیم...

امروز یه خانم خیلی مسن رو آورده بودن CPR،

استاد هم به کل بچه های گروه گفت ماساژ قلبی بدید...

وسطاش بود

شایدم آخراش

شایدم اول و آخر نداشت .. منم رفتم،

برای اولین بار

بسم الله رو گفتم و شروع کردم..

بعدش نوبتو دادم بعدیا...که استاد گفت:

 دیگه دست نگه دارین!

درد..

درد..

درد..

درد داشت..

خیلی خیلی هم درد داشت..

قصه ی این پیرزن ما همین جا تموم شد....

از اتاق احیاء اومدیم بیرون

همسرش وایساده بود،یه مرد مسن... مات و مبهوت

زُل زده بود به در،منتظربود

منتظر بود چراغ خونه ش برگرده... چشماش برق میزد...دوتا دخترشم بودن... 

دلم خیلی سوخت...

آخه خیلی درد داشت...

اسفندماه 1392

بیمارستان ....